یک اوهام

رویای با تو بودن را نمیتوان نوشت، نمیتوان گفت و حتی نمیتوان سرود. با تو بودن قصه ی شیرینیست به وسعت تلخی نداشتن و.و من همچون غربت زده ای در دامان بیکران دریای بی کسی به انتظار ساحل نگاهت مینشینم و میمانم تا ابد و تا وقتی شبنم زلال احساست زنگار غم را از وجودم بشویند و چه احمقانه و چه مشتاقانه در انتظار آن روزم یاد تو پرچم صلحیست میان هجوم بی امان این همه فکر ولی در هیاهوی بی نغمه ی وجودم کسی فریاد میزند. یک روز میاید که من دیگر دچارت نیستم، از صبر ویرانم و چشم انتظارت نیستم و خط میزنم هر چه پاییز را از این زندگی هر چه دل را از این وجود چرا که بی رحم ترین قطعه پاییز چنین است: باران بزند، شعر بیاید، تو نباشی! من به تنگ آمده ام از همه چیز، بگذار هواری بزنم. من به تنگ آمده ام و میدانم از روی کینه نیست اگر خنجر به سینه ات میزنند! این مردمان تنها به شرط چاقو دل میبرند! پس گله از دست کسی نیست؛تقصیر دل دیوانه ماست.